سوگند من هیمو عزیزیان
از عطرِجوانه یِ ظریفِ لاله یِ سرخِ واژگون تا آخرین ردِ رطوبتِ قطره‌‌یِ شیره‌یِ غلتیده اش بر خاکِ کوهستان،
از آرامش وطراوتِ بادی که درهَم پیچدآب و عشقِ دریارا،تا تشویش و الهتابِ
موجی که پر حرارت و زبانه‌زنان، خودرا می کوبَد بر ساحلِ اَمنِ گلستان،
از ضُخامتِ گُر و گرمایِ آتشینِ شعله‌هایِ زَخم خورده‌یِ تیر،تا سوزِ سرمایِ کُشَندَیِ یخبندانِ چله‌یِ زمستان.
از هیاهویِ حریرِلبخندِ لطیفِ نوزادِ گَهواره‌یِ من
تا سکوتِ سرد و سنگین توی تابوتِ درونِ واپسین گورِگورستان.
از لطافتِ بویِ نابِ مشام‌آمیزِ عطرِسرزمینِ حضرتِ عشق ،تا
زمختِ روحِ پلیدِ چرکینِ ستمکارانِ خارستان.
ازطَلعتِ تلخیِ ناگوارِ اشک هایِ مادرِجگرسوخته‌یِ مظلوم تا
مزه‌یِ شهدِ شیره‌یِ شیرینِ دلکشِ آخرین خرمای نخلستان،
سوگند یاد کرده ام شهیدان که با خونتان ،جوهر قلمم را تمدیدکنم هردم، منم بازپسین گلبرگِ سرخ روی گلِ نسرینِ کردستان ….
هیموعزیزیان
