بیوگرافی استیو رادنی مک کوئین

۲۳ مرداد ۱۳۹۳ - ۷:۳۴ ب.ظ

زمان تقریبی مطالعه ۵ دقیقه

استیو رادنی مک کوئین (متولد: ۹ اکتبر ۱۹۶۹) کارگردان، تهیه کننده و نمایشنامه نویس انگلیسی است. وی بخاطر فیلم ۱۲ سال بردگی موفق به کسب جوایز مختلفی منجمله جایزه اسکار، گلدن گلوب و بفتا برای بهترین فیلم شد. او اولین کارگردان سیاه‌پوست در تاریخ سینماست که موفق شد جایزه اسکار بهترین فیلم را برای فیلم خودش دریافت کند. استیو مک‌کوئین همچنین بخاطر همکاری‌اش با مایکل فاسبندر در فیلم‌هایش شناخته می‌شود.

زاده : ۹ اکتبر ۱۹۶۹

لندن، بریتانیا

زمینه فعالیت : هنرمند – فیلمنامه نویس – فیلمساز

سال‌های فعالیت : ۱۹۹۳ – تاکنون

همسر : بیانکا استیجتر

فرزندان : ۲

جشنواره کن : جایزه دوربین طلایی جشنواره فیلم کن (۲۰۰۸)

جایزه‌ها : جایزه ترنر (۱۹۹۹) – جایزه بفتا

زندگی

استیون رُدنی “استیو” مک کوئین (Steven Rodney “Steve” McQueen) در 9 اکتبر 1969 در لندن به دنیا آمد. او در غرب لندن بزرگ شد و به دبیرستان Drayton Manor رفت. مک کوئین در مصاحبه ای در سال 2014 بیان کرد که تجربه بدی را در مدرسه داشته؛ او را در کلاسی قرار دادند که گفته می شده آنها برای کارگری، لوله کشی و کارگری مناسب هستند.

مک کوئین به بازی فوتبال علاقمند بود و حتی در تیم فوتبال St. Georges Colts نیز بازی میکرد. او هنر و طراحی را در کالج هنرهای چلسی خواند و سپس به کالج “گلد اسمیت” دانشگاه لندن رفت و در آنجا بود که به فیلمسازی علاقمند شد. پس از مدتی “گلد اسمیت” را ترک کرد و در دانشگاه نیویورک مشغول به تحصیل شد.

استیو مک کوئین که نباید او را به دلیل تشابه اسمی با استیو مک کوئین بازیگر قدیمی سینما اشتباه گرفت، فیلمسازی خود را با ساخت فیلمهای کوتاه آغاز کرد و پس از چند سال اولین فیلم بلند خود را با نام “گرسنگی” در سال 2008 ساخت که جایزه جشنواره کن را دریافت کرد. او پس از ساخت فیلم “شرمساری” (2011)، در سال 2013 فیلم “دوازده سال بردگی” را ساخت که جایزه بهترین فیلم اسکار 2014 را دریافت کرد؛ او به عنوان اولین کارگردان سیاه‌ پوست تاریخ سینما نام گرفت که اسکار بهترین فیلم را گرفته است؛ او این جایزه را به تمام بردگان جهان تقدیم کرد.

ساخت فیلم کوتاه، آغاز فعالیت فیلمسازی

استیو مک کوئین در آغاز فیلمسازی خود فیلم کوتاه “خرس” را در سال 1993 ساخت؛ فیلمی که در کالج هنر رویال لندن به نمایش در آمد. او پس از آن فیلمهای کوتاه “5 قطعه آسان” را در سال 1955، “فقط بالای سر من” را در سال 1996، “اکسودس” را در سال 1997، “Western Deep” را در سال 2002 و “Rolling Thunder” را در سال 2007 ساخت. او در بسیاری از فیلمهای کوتاه خود حضور داشته است.

فیلمی درباره سربازان انگلیسی در جنگ عراق

در سال 2006 استیو مک کوئین به عنوان یک فیلمساز جنگی به عراق رفت و سال بعد فیلم Queen and Country را ساخت که در آن مرگ سربازان انگلیسی را در جنگ عراق به تصویر کشیده بود، چهره هرکدام از این سربازان به صورت یک ورقه تمبر نمایش داده شده بود.

“گرسنگی” نخستین فیلم بلند مک کوئین

اولین فیلم بلند استیو مک کوئین یعنی “گرسنگی” در سال 2008 در رابطه با اعتصاب غذایی زندانی های ایرلندی در سال 1981 بود که در شصت و یکمین جشنواره کن سال 2008 برنده جایزه دوربین طلایی شد، او اولین کارگردان بریتانیایی بود که چنین جایزه ای را دریافت می کرد. این فیلم در جشنواره های فیلم تورنتو و سیدنی هم جوایزی را کسب کرد و انجمن منتقدین فیلم لس آنجلس جایزه برتر خود را به فیلم ” گرسنگی ” داد.
فیلم “گرسنگی” درباره “بابی سندز” از اعضای ارتش سری جمهوری خواه ایرلند بود که به خاطر پیکار با اشغالگران انگلیسی به 14 سال حبس محکوم شده بود.
در این فیلم مک کوئین 6 هفته آخر زندگی “سندز” را به تصویر می کشد. سال 1981 زمانی که “سندز” به دلیل اوضاع نابسامان زندانیان سیاسی دست به اعتصاب غذا می زند و پس از گذشت 66 روز در زندان سیاسی جان می دهد.
فیلم “گرسنگی” از سوی جمعی از شخصیت های سیاسی از جمله “جفری دانلدسن” یکی از نمایندگان مجلس ایرلند و “ریچارد اوریو” که هنگام مرگ سندز سخنگوی مطبوعاتی زندانیان ارتش جمهوری خواه ایرلند بود، مورد انتقاد قرار گرفت چرا که آنان معتقد بودند مسئه اعتصاب غذا نباید به عنوان یک نماد هنری ترسیم شود.
استیو مک کوئین هدف خود از ساخت این فیلم تاملی بر یک مرگ هدفمند خواند و گفت: «آنچه من می خواهم در این فیلم به بیننده انتقال دهم چیزهایی است که در کتاب ها و آرشیوها پیدا نمی کنید یعنی مسائل عادی و غیرعادی زندگی در این دنیای زندان.»

“شرمساری” فیلمی درباره اعتیادی ویرانگر

استیو مک کوئین در سال 2011 فیلم “شرمساری” را ساخت. داستان فیلم درباره برندون سالیوان (مایکل فاسبندر) کارمند جوان و مرفهی است که در نیویورک تنها زندگی می کند و از ظواهر زندگی اش به نظر می رسد چیزی کم نداشته باشد. هزینه آپارتمان مجلل و ولخرجی های شبانه اش از درآمد بالایش تأمین می شوند اما در زندگی او رازی وجود دارد، رابطه جنسی برای او به نیازی سیری ناپذیر و جبری ویران کننده تبدیل شده است. سیسی (کری مولیگان) خواهر نیازمندش که صدمه عاطفی هم خورده، چون بی سرپناه مانده، برای زندگی پیش او می آید. برندون با دیدن اسباب و اثاثیه خواهرش، کنترل خود را از دست می دهد …
در واقع این فیلم اعتیاد به روابط جنسی را نشان می دهد؛ اعتیادی که می تواند مانند انواع دیگر آن ویرانگر باشد. این نوع اعتیاد، اشتیاقی مستهلک کننده است که چشم شخص مبتلا را بر روی دیگر مسائل مهم زندگی بسته نگاه می دارد. داستان فیلم درباره زندگی آلوده به اعتیاد است و اینکه چطور این اعتیاد کنترل تک تک لحظات زندگی شخص معتاد را در دست می گیرد.

“دوازده سال بردگی” نمایش برده داری در امریکا

مک ‌کوئین فیلم “دوازده سال بردگی” را در سال 2013 ساخت؛ این فیلم در سپتامبر سال 2013 در جشنواره فیلم تورنتو به عنوان بهترین فیلم از نگاه مخاطبان انتخاب شد؛ “دوازده سال بردگی” که یکی از شانسهای دریافت جایزه بهترین فیلم آکادمی اسکار 2014 بود، توانست جایزه بهترین فیلم را از آن خود کند و استیو مک کوئین به عنوان اولین کارگردان سیاه پوست اسکار را دریافت کرد.
در این فیلم “برد پیت”، بازیگر هالیوودی، یکی از تهیه ‌کنندگان این فیلم بود که نقش کوتاهی را در فیلم بازی کرد.
داستان فیلم: یک سیاهپوست آزاد به نام “سالومن نورثاپ” است که در دوران برده‌ داری به عنوان یک نوازنده ویولن با همسر و فرزندانش در ساراتوگای نیویورک زندگی می کند اما یک شب توسط چند نفر اراذل و اوباش اغفال شده، به وسیله آنها مسموم و به‌عنوان برده فروخته می شود. به هوش که می‌آید، خود را در غل و زنجیر می‌بیند. سپس به مزارع پنبه لوییزیانا در جنوب آمریکا برده می‌شود، جایی که ابتدا توسط یک برده‌دار به نام ویلیام فورد خریده شده و بعد از آن به ادوین اپس (مایکل فاسبندر) فروخته می‌شود. سالومن پس از 12 سال بردگی نجات پیدا کرد.
استیو مک کوئین درباره فیلم “دوازده سال بردگی” گفت: «من این فیلم را ساختم چون می‌خواستم داستانی درباره‌ برده‌داری روایت کنم،‌ موضوعی که در سینما فرصت ظهور نیافته است. خواندن درباره‌ برده‌داری یک چیز است و تماشای یک روایت چیز دیگر. حال اگر این اثر دربردارنده‌ دیالوگ هم باشد، دیگر فوق‌العاده می‌شود اما برای من “12 سال بردگی”، درباره‌ جان سالم به در بردن از یک موقعیت خطرناک است. امیدوارم این فیلم فراتر از مسائل نژادی باشد. نژاد بخشی از فیلم است، اما نه همه‌ آن.»