مصاحبه با مهران احمدی بازیگر نقش شکیب در آوای باران

مصاحبه با مهران احمدی بازیگر نقش شکیب در آوای باران

 

 avaye baran, آخر سریال آوای باران, بیوگرافی مهران احمدی, مهران احمدی, مهران احمدی بازیگر نقش شکیب, زندگینامه مهران احمدی, سریال آوای باران, سهیلی زاده, عکس زن مهران احمدی, عکسهای جدید مهران احمدی, عکسهای مهران احمدی, فرزندان مهران احمدی, محمد هاشمی اصل, مصاحبه با بازیگران آوای باران, مصاحبه با مهران احمدی, مصاحبه با شکیب, نقش شکیب, همسر مهران احمدی, گفتگو با مهران احمدی, مهران احمدی در آوای باران, mehran ahmdi, shakib

 

این روزها کافی است پای تلویزیون بنشینید یا به سینما بروید، حتما تصویری از مهران احمدی خواهید دید. او این روزها با سریال آوای باران و یادآوری در تلویزیون ظاهر می شود و در فیلم روز های روشن هم بازی کرده که این روزها اکران می شود. مهران احمدی همین چند ماه پیش در نقش نعیم با سریال فرودگاه مهمان خانه های ما بود، اکنون هم در سریال های یادآوری و آوای باران دیده می شود و در نقش شکیب در سریال آوای باران درخشیده است. البته این حضور همچنان ادامه خواهد داشت، چون او این روزها مشغول بازی در سریال پایتخت 3 است که نوروز 93 از شبکه یک به نمایش درمی آید.

احمدی در سریال فرودگاه نقش یک شهرستانی را بازی می کرد که برای جور کردن مهریه همسرش به شلوغی شهر تهران پناه آورده و گوش بری می کرد؛ در سریال یادآوری نقش خلافکاری را برعهده دارد که خیلی هم بدذات نیست و در سریال آوای باران هم نقش رئیس یک باند از متکدیان به نام شکیب را بازی می کند. شکیب که تا دیروز مردی بیچاره و ترحم برانگیز به نظر می رسید، آرام آرام چهره واقعی خود را در سریال آوای باران نشان می دهد و برای مهران احمدی طرفداران بیشتری دست و پا می کند.

تصویر مهران احمدی برای بسیاری از ما با تصویر آدم های فقیر، بیچاره، بدبخت و خلافکار پیوند خورده و این مساله در سریال های اخیر او در تلویزیون نمود بیشتری داشته است. این حضور مستمر و نقش هایی با بن مایه های مشترک و اجراهای متنوع بهانه ای شد برای شنیدن حرف های بازیگری که حرفه اش را بسیار جدی گرفته و بازی کردن در آثار خوب تلویزیونی را ارزشمند می داند، چرا که به اعتقاد او تلویزیون باید هر روز رشد داشته باشد و سریال های بهتر و بهتر بسازد تا آنجا که هیچ کسی رغبتی به دیدن سریال های ماهواره ای نداشته باشد.

 

شما بازی در تلویزیون را با آثار نمایشی سیمای خانواده شروع کردید

دوست ندارم گفت وگویمان را از اینجا شروع کنیم!

 

اجازه بدهید سوالم را بپرسم.

من واقعا دوست ندارم درباره آن زمان صحبت کنیم، ولی شما حرف خودتان را می زنید.

 

به حرف های من گوش کنید، سوالم را بشنوید و اگر همچنان دوست نداشتید جواب سوالم را ندهید.

بسیار خب. بفرمایید.

 

کارتان را در سیمای خانواده همراه سعید دولت و فرشید نوابی شروع کردید. شروع کارتان چندان چشمگیر نبود، از تلویزیون به سینما راه پیدا کردید و جایگاهتان را در سینما تثبیت کردید و بعد از آن دوباره با آثاری مانند پایتخت، مهرآباد و آوای باران به تلویزیون بازگشتید. در این مسیر چه اتفاقی افتاد که این قدر رشد داشتید؟ دوپینگ کردید!

آثاری که به آنها اشاره کردید، کارهایی بوده که از سر ناچاری در آنها بازی کردم و برایش دلیل روشنی داشتم؛ در واقع من دانشجوی تئاتر و بازیگری بودم، مسائل و مشکلاتی در خانواده برایم ایجاد شد، از جمله این که پدرم فوت کرد و دست به گریبان مشکل پرداخت شهریه دانشگاه و مخارجم بودم. همه اینها باعث شد خیلی راجع به کاری که بازی می کنم، فکر نکنم. بعد از مدتی وقتی اوضاع سر و سامان گرفت و بهتر شد، تصمیم گرفتم دیگر بازی نکنم، حتی به این قیمت که برای همیشه شغل بازیگری را از دست بدهم یا فراموش بشوم. به نظرم فراموش شدن بهتر از این است که آدم در نقشی بازی کند که اصلاآن را دوست ندارد و حائز هیچ ویژگی خاصی هم نباشد.

 

من درباره نوع کارهایی که بازی کردید صحبت نمی کنم. جنس بازی شما هم در آن زمان چندان قابل دفاع نبود.

بله و همه اش به این مربوط است که حالامهران احمدی تجربه بیشتری به دست آورده است. آن زمان مشغول تحصیل در زمینه بازیگری و هنوز در ابتدای راه بودم. بعد از آن بود که به مرور در کوران تحصیلات و تجریه تکنیک ها و تاکتیک های بازیگری قرار گرفتم و رو به جلو حرکت کردم. ضمن این که وقتی بازیگری از تئاتر وارد دنیای رسانه ای مانند تلویزیون یا سینما می شود، بخوبی قاب را نمی شناسد و کم کم در این باره مجرب می شود. من به ضعف شدید کارم در آن دوران واقف هستم و حرف شما را کاملاقبول دارم.

 

برداشت من از حرف های شما این است که چند مولفه مختلف دست به دست هم داد تا شیب رشدتان صعودی باشد. احتمالاهمزمان تحصیلاتتان را به اتمام رساندید، تجربه های بیشتری کسب کردید و در زندگی خصوصی به شرایط تثبیت شده ای رسیدید!

بله. به شرایطی رسیدم که خیالم راحت تر بود، فکرم هزار جا نبود، تمرکز بیشتری روی بازیگری داشتم و می توانستم به نقشی که برعهده می گیرم فکر کنم. بله، حق با شماست.

 

ولی این قدر در این کار پیش رفته اید که دارید به خودتان صدمه می زنید.

منظورتان را نمی فهمم.

 

در سریال پایتخت با چشمان لوچ ظاهر می شوید، در سریال آوای باران تمام مدت یک چشمتان نیمه باز است و زیر لب بالاهم چیزی گذاشته اید که حتما نگاه داشتن اش سخت و آزاردهنده است. چطور شد این شیوه را در پیش گرفتید؟

من به این شیوه بازی نمی کنم، بلکه بازیگری را این طور می بینم. بازیگری از نظر من طراحی و اجرای یک شخصیت قابل باور است. ما حق نداریم متن را بخوانیم و برویم جلوی دوربین؛ باید قبل از اجرا شخصیت را طراحی کنیم که می تواند یک ماه یا دو ماه باشد و باید بروی درباره یک نقش تحقیق کنی، برای هر رفتار و کنشی که از شخصیت سر می زند طراحی داشته باشی، بی خود و بی جهت نمی توان پیش رفت و به نتیجه رسید. درباره رفتارهای ریز و درشت هر نقشی که بازی کرده ام، برنامه داشتم و هر کدام را که بپرسید علت اجرای آنها را برایتان توضیح می دهم. ممکن است برخی جاها رفتاری را درست اجرا نکرده باشم، یا در عمل موفق نبوده باشم، اما دلیل کنش ها و واکنش ها را می دانم. اصلابه دلیل همین چیزهاست که بازیگری یکی از سخت ترین مشاغل دنیا محسوب می شود، وگرنه اگر قرار باشد مهران احمدی مدام خودش را جلوی دوربین تکرار کند یا فقط به جای دیگران حرف بزند، اسمش بازیگر نیست. البته خیلی ها این کار را می کنند و اتفاقا کار راحت تر همین است. خیلی ساده است که آدم در هر نقشی مثل خودش بخندد، گریه کند، حرف بزند، عاشق شود و… اما من بازیگر حق ندارم مثلادر نقش شکیب به جای خودم باشم یا یک نقش کلیشه ای و تکراری ارائه کنم که بارها و بارها و بارها مردم در سینما و تلویزیون آنها را از من دیده اند. این چه هنری است؟! این چه مزیتی برای آدمی دارد که اسم خودش را بازیگر گذاشته است؟!

 

من حق ندارم این کار را بکنم. مردم باید هر بار یک شخصیت جدیدی از من ببینند؛ حداقل ده شخصیت متنوع که باید بتوانم بازی کنم! اما متاسفانه آفت راحت طلبی به جان بازیگری افتاده و از آنجا که گاهی یک مساله و شیوه غلط بی دلیل به عرف تبدیل می شود، مردم از یک شیوه درست تعجب می کنند. در بازیگری هم همین طور است، منی که شیوه درست را در پیش گرفته ام، مورد سوال قرار می گیرم که چرا راه سخت را در پیش گرفته ام و کسانی که به جای بازیگری راحت طلبی می کنند مورد سوال قرار نمی گیرند؟ به نظر من این افراد بازیگری نمی کنند، پررویی می کنند که بارها و بارها و بارها به با یک شیوه در مقابل مخاطبان ظاهر شوند. لطفا این مساله را با تیتر درشت منتشر کنید که برخی بازیگری نمی کنند،پررویی می کنند. می دانید چه چیزی در این باره برای من جالب است؟ این که بسیاری از این بازیگرنماها تصور می کنند که نقش هایشان را متفاوت از هم بازی می کنند، در حالی که فقط لباس و گریمشان عوض می شود. هیچ چیز دیگری در این افراد تغییر نمی کند! از لحن بگیرید تا رفتار، مناسبات، فضای حاکم بر روابط نقش با دیگر شخصیت ها، واکنش هایش مانند شیوه خندیدن، گریه کردن، راه رفتن، حرف زدن و

اصلامگر همه ما مانند هم حرف می زنیم که یک بازیگر وقتی نقش راننده وانت را بازی می کند، همان طور حرف می زند که وقتی نقش یک دکتر را بازی می کند! و برخی هم این ماجرا را به نهایت رسانده اند و اگر یک بار نقش پلیس را بازی کنند تا همیشه پلیس باقی می مانند! اگر نقش دکتر را بازی کنند، همیشه همین نقش را برعهده می گیرند. حتما شما هم دیده اید!

در مورد بازیگرانی مانند شما هم اتفاق مشابه می افتد! و آن هم این است که وقتی شما بازیگری هستید که نقشتان را طراحی می کنید جنس خاصی از نقش ها به شما پیشنهاد می شود. به مرور زمان فقط یک جنس نقش به شما پیشنهاد می شود و مدام باید تلاش کنید که آنها را متفاوت بازی کنید. مثلابه شما بیشتر نقش های چرک پیشنهاد می شود؛ شخصیت های ناموجه و از طبقه فرودست جامعه!

درک می کنم چه می گویید اما به مواردی اشاره می کنم که نشان می دهد اصلااین طور که شما می گویید نیست. ممکن است تعداد نقش های اینچنینی در کارنامه من بیشتر باشد ولی همیشه هم این طوری نبوده است! نقشم در فیلم اسب حیوان نجیبی است چه ارتباطی با نقش های چرک دارد!؟ یا شخصیت آقا رضا در سریال تا ثریا!

 

اما تعداد نقش های چرک در کارنامه شما به حد قابل توجهی رسیده است!

بله، منکر نیستم و این هم دلیل دارد! بتازگی نقش هایی به من پیشنهاد می شوند که می توان آنها را در دو یا سه دسته گنجاند! بخش زیادی از این ماجرا هم به انتخاب های خودم برمی گردد؛ به عبارتی خود من دوست ندارم نقش هایی را بازی کنم که به فیزیک و علاقه مندی من نزدیک نیست. فیزیک من برای برخی نقش ها مناسب تر است! ضمن این که سرکار خانم! قرار نیست من هر نقشی را بازی کنم! چون توانش را ندارم! من طیف خاصی از نقش ها را بهتر بازی می کنم و ترجیح می دهم، همان نقش ها را برعهده بگیرم. بگذارید روشن و واضح بگویم: من نقش هایی را بهتر بازی می کنم که برایم جذابیت داشته باشد و جذابیت نقش های چرک یا حاشیه نشین خیلی بیشتر از شخصیت های اتوکشیده شمال شهری است! از نظر من این طور است. این فقط به نقش ها و شخصیت ها مربوط نیست. درام هم همین است؛ اکثر درام های جذاب و ماندگار دنیا، داستان های مربوط به قشر متوسط و رو به پایین جوامع است. آدم های شیک و مرفه نه برای فیلمنامه نویسان چیز زیادی دارند و نه برای من جذابیتی دارند! راستش این است که من قشر بالادست جامعه را دوست ندارم و از مردمش خوشم نمی آید!

 

به عنوان بازیگر یا به طور کلی؟

طبیعتا به عنوان بازیگر و کسی که شخصیت ها را برای بازی کردن ارزیابی می کند، وگرنه خود مهران احمدی که کاری به این حرف ها ندارد. ما درباره شخصیت مهران احمدی حرف نمی زنیم درباره شخصیت های مورد علاقه او صحبت می کنیم و او جذابیتی در آدم های بالاشهری نمی بیند! اگر هم شخصیت جذابی از این قشر در یک درام سینمایی یا تلویزیونی خلق و به مهران احمدی پیشنهاد شود حتما آن را می پذیرد، البته به این شرط که توانایی بازی در این نقش را در خود ببیند. من باید ببینم آیا از عهده یک نقش برمی آیم، مناسبات آن را می شناسم، روابط و سکنات او برایم قابل درک و اجرا هست یا نه! همه اینها را در نظر می گیرم و بعد انتخاب می کنم. ضمن این که بعد از سه نقش چرک یک نقش تر و تمیزتر هم بازی کرده ام.

 

فکر می کنید یک بازیگر تا کجا و چقدر می تواند برای نقش هایی مثل راننده وانت، دزد و گدا طراحی داشته باشد؟ فکر نمی کنید تکرار این نقش ها باعث شده در طراحی حرکات و شیوه حرف زدن شکیب به تیپ سازی نزدیک شوید؟

فکر می کنید شیوه حرف زدن و فرم لب های شکیب از کجا آمده و چرا این طوری طراحی شده است؟ شما که در روزنامه جام جم کار می کنید بهتر از دیگر روزنامه نگاران باید بدانید که تلویزیون به خاطر مخاطب عام در طرح برخی مسائل محدودیت دارد. ما نمی توانیم به صورت واضح نشان بدهیم که شکیب میخواره و دائم الخمر است؛ در نتیجه برخ ظرافت ها در کارمان دیده نمی شود. من در مورد آدم های دائم الخمر تحقیق و بررسی کردم و متوجه شدم دندان های یک آدم دائم الخمر از بین می رود، دهانش مدام خشک می شود و بشدت در معرض بیماری آب مروارید قرار می گیرد؛ بنابراین این موارد را در این شخصیت نشان داده ام تا نشانه های اعتیادش به الکل را به تصویر بکشم بودنش باشد، چون قرار نیست این مساله او را بوضوح در تلویزیون نشان بدهیم. شکیب یک آدم معمولی نیست، پس من نمی توانم برای او طراحی معمولی داشته باشم.

 

اما هنوز برایم مبهم است چطور کسانی که شکیب استثمارشان کرده این قدر از او می ترسند، در حالی که یک الکلی ناتوان است.

مگر الان دور از جان مثل سگ از شکیب نمی ترسند؟!

 

چرا، اما این قصه ای است که شما تعریف می کنید، من درباره منطقش سوال می کنم!

فکر می کنم شما تمام قسمت های سریال را ندیده اید! شکیب وضعیت رفتاری مختلفی دارد. با همسر و فرزندانش به یک شیوه رفتار می کند و با بچه هایی که به کار گرفته به شیوه ای دیگر. اتفاقا یکی از ویژگی هایی که برای متفاوت بودن شکیب در نظر گرفتیم این است که لات و گردن کش نباشد و از همان مولفه های رایج درباره نقش آدم های لات پیروی نکند. اتفاقا خیلی راحت تر بود که از شکیب یک مرد لات و زورگو به نمایش می گذاشتم و اتفاقا این اولین تصویری است که به ذهن هر کسی درباره چنین شخصیتی می رسد! من نمی خواهم همان چیزی را بازی کنم که در درجه اول به ذهن یک بازیگر بی تجربه یا راحت طلب می رسد؛ بازیگری که نمی خواهد رنج نقش را به دوش بکشد. من از شکیب آدمی ساخته ام که مثل او هیچ گاه در هیچ سریالی ندیده اید اما در اجتماع نمونه اش زیاد است. برای دیدن کسی مثل شکیب باید کمی چشمانمان را باز کنیم و حاشیه شهرهای بزرگ را خوب ببینیم. قطعا لنگه این آدم ها را نمی توان در نیاوران پیدا کرد.

 

برای بازی در فیلم اسب حیوان نجیبی است تحقیقات میدانی داشتید. برای بازی در نقش شکیب هم به دنبال چنین شخصیت هایی در جامعه گشتید یا از همان دیده ها و دریافت های قبلی و تئوری استفاده کردید؟

یک لحظه تصور کنید که من تحقیقات میدانی نکرده باشم؟! مگر می شود؟ مگر می شود چنین نقشی را ندیده و نشناخته بازی کرد؟ اگر بازیگر دایره دیداری و شنیداری اش را ببندد و فقط در خانه شیک و زیبایش در بالای شهر بنشیند چیزی گیرش نمی آید و بعد می گوید چنین آدمی نداریم؛ می دانید این مساله شبیه به چیست؟ مثل کسی که می گوید: عرفان و روحیات عالیه ای که می گویند در فلان عارف وجود داشت، چرا الان نیست؟ اینها همه داستان است! اینجاست که باید گفت دوست عزیز به دنبالش بوده ای که ببینی؟ چون تو ندیده ای پس نیست؟! باید گشت و دید و طراحی کرد. مثلاشکیب در ابتدا اسمش اسکندر بود اما اسکندر اسمی است که در یک سریال تلویزیونی از همان ابتدا براحتی ذات شخصیت را لو می دهد. اسکندر اسم آدم بدهای سریال های تلویزیونی است و همین اسم کافی بود که این شخصیت برای مخاطب به شخصیتی سهل الوصول بدل شود. وقتی مخاطبان از همان ابتدا از اسم یک شخصیت بفهمد با چه جور آدمی طرف است، دیگر آن شخصیت برایش چه جذابیتی دارد؟

 

نام شکیب را شما برای این شخصیت انتخاب کردید؟!

بله. من اسم را عوض کردم و گفتم اگر قرار است اسم این شخصیت اسکندر باشد من آن را بازی نمی کنم. اصلادوست ندارم بازی کنم. خودم اسم شکیب را برایش انتخاب کردم. البته همه داستان و رویدادها را نویسندگان فیلمنامه نوشته اند اما من نمی توانستم با این اسم کنار بیایم، چون شکیب برای من یک شخصیت است؛ تخت و سطحی نیست، لایه های بسیار دارد و قرار نیست تماشاچی از همان اول بداند با چه جور آدمی طرف شده! هیچ کس نباید تا آخرین لحظه بفهمد شکیب چه جور آدمی است. مگر در زندگی معمولی با یک ارتباط کوتاه یا حتی سفر چند روزه، تمام ظرایف شخصیتی یک نفر دستمان می آید؟! ممکن است سال های سال با پدر، مادر و همسرتان زندگی کنید باز هم در یک موقعیت خاص رفتاری را ببینید که برایتان جدید و حتی عجیب باشد! انسان موجودی پیچیده است و شخصیت های فیلم های ما هم باید پیچیده باشد! تمام رنج درام های ما از جایی ایجاد می شود که هیچ پیچیدگی وجود ندارد و از همان اول تکلیف شخصیت ها روشن است و می دانیم چه می شود و چه اتفاقی می افتد؛ اما الان بازخوردهایی که من درباره شکیب می گیرم، جالب است. در میان مردم رفت و آمد می کنم و واکنش هایشان را می بینم. از من می پرسند شکیب چه کار می خواهد بکند؟ توی سرش چه می گذرد؟ خوبی ماجرا همین است، چون اگر مخاطب بتواند حدس بزند شکیب در هر اتفاقی چه واکنشی دارد که دیگر نمی توان اسمش را گذاشت شخصیت! اگر قابل حدس بود آن وقت می توانستید بگویید تیپ است!

 

چرا از این همه اسم شکیب را انتخاب کردید؟

من اول اسم دیگری انتخاب کرده بودم؛ اما خیلی معلوم نبود اسم است یا فامیلی و آقای سهیلی زاده هم گفتند بهتر است اسمش تک سیلابی باشد و من اسم شکیب را انتخاب کردم. به نظرم من به دلیل کنار هم قرار گرفتن دو حرف شین و کاف در کنار هم و در ابتدای این اسم نوعی خشونت ذاتی ایجاد می شود، اما از آن هم مهم تر این است که شکیب از اسم هایی است که از ابتدا ذهن مخاطب را به سمت روحیه و شخصیت خاصی سوق نمی دهد؛ با شنیدن این اسم نمی شود گفت طرف آدم خوبی است، بد است، مثبت است یا منفی؟ نمی شود حدس زد کسی که اسمش شکیب است چطور آدمی می تواند باشد؟ چون بسیاری از اسم ها می توانند ذهنیت ایجاد کنند. مثلاتا می گویند غلام یا مثلانازیلاذهنیت خاصی در ما ایجاد می شود.

 

در تحقیقات میدانی درباره آدم هایی مانند شکیب، درباره خاستگاه اجتماعی و خانوادگی، روحیات و دیدگاه هایشان به چه چیزهایی رسیدید؟

چیزی که من درباره آدم ها فهمیدم این است که آنها خودشان هم حاشیه نشین هستند، در کودکی مورد تجاوز رفتاری قرار گرفته اند و سرخوردگی هایی دارند که باعث می شود باندهای سوءاستفاده از کودکان را ایجاد و آنها را استثمار کنند. بچه هایی که در تیتراژ سریال می بینید واقعی هستند، بچه های کار هستند و برای فیلمبرداری باید روزی 200 هزار تومان به عنوان اجاره به رئیس باند پرداخت کنیم.

این بچه ها بزرگ می شوند و بعد خودشان یک باند ایجاد می کنند. برخی از این افراد هم کولی هستند؛ نمی دانم این واژه درست است یا نه؛ ولی آنها مثل کولی ها اصل و نسب ندارند، همیشه آواره هستند، معلوم نیست از کجا آمده اند و قرار است به کجا بروند، آواره و خانه به دوش هستند. اکثرشان دورگرد هستند و زندگی با ثبات و درستی ندارند. شکیب هم یکی از آنهاست.

 

امسال در سریال پایتخت هم بازی دارید. حجم کارتان در پایتخت چقدر است؟

طبق صحبت های اولیه، در پایتخت3 حضور بهبود بیشتر از گذشته است.

 

شما خواستید که نقش بهبود طولانی تر شود؟

راستش من چنین درخواستی نداشتم! اما سریال پایتخت را بسیار زیاد دوست دارم و از این مساله خوشحالم. البته برایم مهم نیست در این سریال یا هر سریال دیگری، پنج قسمت بازی داشته باشم یا 15 قسمت یا 25 قسمت! برای من این مهم است که حتی اگر در یک قسمت حضور دارم، نقشم موثر باشد و درام را پیش ببرد. از نقش های گذری و بدون تاثیر خوشم نمی آید. دوستان به من لطف کردند در سری سوم سهم بیشتری برای بهبود قائل شدند. پایتخت سریالی است که همه چیز در آن براساس کارگروهی و با عشق و علاقه پیش می رود. بدون اغراق می گویم که سریال پایتخت را کسانی می سازند که کارشان را خوب بلدند؛ آقای مقدم، خانم غفوری، آقای تنابنده و دیگران افرادی حرفه ای و متخصص هستند.

 

در سریال آوای باران هم با یک گروه حرفه ای کار می کنم و در راس آنها آقای سهیلی زاده قرار دارند که همکاری با ایشان بسیار لذت بخش است. در میان کسانی که صرفا با تلویزیون همکاری دارند این افراد جزو بهترین ها هستند.

بنابراین، طبیعی است که دوست داشتم در سریال پایتخت حضور داشته باشم و حضورم طولانی تر باشد. طی این چند سال سریال پایتخت جایگاهی پیدا کرده که مردم دوست دارند عید را با پایتخت جشن بگیرند و عادت کرده اند سال نو را با این سریال آغاز کنند.

 

بعد از بازی در چند سریال که تقریبا پشت سر هم به نمایش در آمده اند، اکنون تلویزیون برای شما چه جایگاهی دارد و برای کار در این رسانه چه برنامه هایی دارید؟

قطعا برای کارم برنامه دارم و هر سالم را با برنامه مشخصی شروع می کنم. در این سال ها و در سال های اخیر سینما خیلی حال خوبی نداشت و ساخت فیلم های مستقل یا فیلم هایی که اندیشه ای ارزشمند داشته باشند، کمرنگ شد. بنابراین فکر کردم حضور در یکی، دو تا سریال ارزشمند تلویزیونی می تواند در این سال ها خوب باشد. یادآوری و آوای باران را امسال کار کردم و آخر سال هم در پایتخت بازی خواهم کرد که سرجهازی عید است، اما در سال بعد یا اصلامرا در تلویزیون نخواهید دید یا حضورم بسیار کمرنگ خواهد بود. دوست ندارم سال بعد هم در تلویزیون باشم.

 

چرا؟!

احساس می کنم دیگر بس است؛ چقدر مردم مرا ببینند. وقت آن رسیده که استراحت کنم، خودم را بازسازی کنم. بنابراین در یکی، دو سال آینده احتمالامرا در تلویزیون نخواهید دید.

 

و در سینما چطور؟

بیشتر به فکر بازسازی خودم هستم و این اتفاق برای من با تئاتر رخ می دهد. باید حرف تازه ای برای گفتن داشته باشم؛ بتوانم به قول شما شخصیت های جدید طراحی کنم و خودم را برای کارهای متنوع تر آماده کنم. بالاخره من هم یک آدم هستم و مگر چقدر توانایی دارم. توان من همین قدر است که می بینید و همین حالاهم دارم با تلاش کارم را پیش می برم! باید دانش و توانم را ارتقا بدهم، چون دلم نمی خواهد همان طور که شما هشدار دادید، به ورطه تکرار بیفتم.

 

تا امروز بیشتر نقش های مکمل بازی کرده اید. هیچ وقت به نقش اول فکر نکرده اید یا به شما پیشنهاد نشده است؟

مگر می شود که پیشنهاد نشود! اما منظورتان از نقش مکمل چیست؟! به نظرتان شکیب نقش مکمل است؟

 

شاید نقش مکمل نباشد، اما نقش اول هم نیست!

شکیب یکی از نقش های اصلی است، اما نقش محوری سریال آوای باران نیست؛ نقش محوری این سریال باران است و چیزی حدود پنج، شش نقش اصلی هم داریم. به نظر شما شکیب نقش مکمل محسوب می شود؟!

 

منظور من دقیقا همین نقش نبود. به طور کلی در کارنامه شما نقش اول یا محوری کم بوده است!

برای من ویژگی یک نقش مهم است؛ اول و دوم و محوری و اصلی و مکمل، اهمیتی ندارد. به نظرم یک نقش محوری خوب بهتر از دوتا نقش اصلی کم مایه است!

 

به دستمزد فکر نمی کنید؟ اگر در یک فیلم سینمایی نقش اول را داشته باشید، طبیعتا دستمزد بیشتری می گیرید!

این حرف ها درباره فیلم فارسی صدق می کند!

 

اما سینما یک صنعت است و سرمایه در آن نقش جدی بازی می کند. این طور نیست؟

من دستمزد خودم را دارم. آدم زیاده خواهی نیستم. دستمزد معقولی دارم که خیلی کم نیست و به اندازه دستمزد سوپراستارها هم نیست! من دستمزد خودم را طلب می کنم، اگر تهیه کننده و سرمایه گذار بپذیرد کار می کنم و اگر نپذیرد کار نمی کنم.

 

و البته شما خیلی شانس برنده شدن جایزه هم نداشته اید!

برای بازی در فیلم روز روشن نامزد دریافت جایزه شدم، جایزه منتقدین را برای بازی در فیلم هیچ به دست آوردم و جایزه بین المللی جشنواره فجر را برای آلزایمر. به نظرم سه جایزه کافی است! مگر یک بازیگر چندتا جایزه باید بگیرد!

 

البته دو جایزه و یک نامزدی؟!

بازیگری اصلاچیزی نیست که شما فکر می کنید؛ بازیگر که برای جایزه کار نمی کند! بازیگری و اصولاهنر، سلوکی است که با آن پیش می رویم و هر چه جلوتر می رویم می بینیم چیز زیادی بلد نیستیم؛ یاد می گیریم و باز جلوتر می رویم. این کار پایان ندارد. نمی توانم بگویم من چند جایزه گرفته ام پس بازیگر شده ام و استادم! در این کار هر قدر جلو برویم باز به این نتیجه می رسیم چیزهای زیادی برای آموختن و تجربه کردن هست.حالاقصدتان از طرح این سوال چه بود؟

 

این سوال را پرسیدم چون فکر می کنم می توانستید جوایز بیشتری بخصوص از جشنواره فجر بگیرید!

داستان این است که همه جایزه ها نتیجه سلیقه و نگاه داوران هستند و آنها هم ممکن است مرا نبینند، از بازی یک بازیگر دیگر خوششان بیاید.

 

خب این مساله شما را آزرده خاطر نمی کند؟

چرا باید بکند؟

 

وقتی شغل بازیگری را انتخاب کرده اید، یعنی دوست دارید دیده شوید. مگر می شود از دیده نشدن ناراحت نشوید!

فقط داوران و جشنواره ها که ملاک دیده شدن نیستند! همین که شما دارید با من مصاحبه می کنید، یعنی کار من دیده شده است و گرنه چرا باید با من حرف بزنید؟! ناراحتی ندارد چون کسانی که باید، مرا دیده اند و می بینند؛ من سال گذشته نامزد جایزه شدم، الآن دارم با شما حرف می زنم و استقبال مردم هم هست. من ناراحت یا آزرده خاطر نمی شوم. چیزی که دیدنی باشد دیده می شود؛ چیز خوب روی زمین نمی ماند! مطمئن باشید.

 

سال پربار یک بازیگر

مهران احمدی که این روزها با سریال آوای باران طرفداران زیادی برای خودش دست و پا کرده و لحن حرف زدن و ناسزایش (سوسک توله) در این سریال در ذهن مخاطبان ثبت شده، متولد 1352 است.

او در تهران به دنیا آمده و در کودکی به نیشابور کوچ کرده است. چند سال زندگی در نیشابور کافی بود که او لهجه یک نیشابوری را با نقش نعیم در سریال مهرآباد به زیبایی ایفا کند. احمدی در نوجوانی به تهران بازگشت و بازیگری در تئاتر را آغاز کرد. این بازیگر در سال ۷۳ وارد دانشگاه شد و در رشته تئاتر با گرایش بازیگری تحصیل کرد. او همزمان با تحصیل در تلویزیون و تئاتر فعال بود. از اولین کارهای تئاتری او می توان «چند و چون به چاه رفتن»، «محاکمه ژاندارک» و «آسید کاظم» را نام برد و از اولین کارهای تلویزیونی او می توان به بازی در سریال های سیمای خانواده اشاره کرد.

احمدی بازیگری در سینما را با فیلم «آدم» به کارگردانی عبدالرضا کاهانی آغاز کرد، اما در فیلم بیست از همین کارگردان مورد توجه قرار گرفت و به همراهی او با کاهانی در چند اثر دیگر منجر شد. همکاری احمدی با کاهانی به هنرنمایی های متنوعی برای مهران احمدی منجر شد که از متفاوت ترین آنها می توان به نقش آدمی دوجنسیتی در فیلم سینمایی اسب حیوان نجیبی است، اشاره کرد.

 

احمدی که بازیگری در دنیای تصویر را با سیمای خانواده و بازی های نه چندان جذابی در سریال های خانوادگی تلویزیون آغاز کرده بود، با ورود به سینما و بازی در فیلم هایی چون «خواب است پروانه» (مزدک میر عابدینی، ١٣٨٧)، «بیست» (عبدالرضا کاهانی، ١٣٨٧)، «آ نجا» (عبدالرضا کاهانی، ١٣٨٧)، «هیچ» (عبدالرضا کاهانی، ١٣٨٨)، «خواب های دنباله دار» (پوران درخشنده، ١٣٨٨)، «صدای پای من» (مهرداد خوشبخت، ١٣٨٩)، «سیزده ۵٩» (سامان سالور، ١٣٨٩)، «اسب حیوان نجیبی است» (عبدالرضا کاهانی، ١٣٨٩)، «آلزایمر» (احمدرضا معتمدی، ١٣٨٩)، «بغض»(رضا درمیشیان، ١٣٩٠) و «روز روشن» (حسین شهابی، ١٣٩١) به سرعت جایگاه ویژه ای در میان بازیگران کشورمان دست پیدا کرد و حالاجزو یکی از بازیگران توانمند کشورمان محسوب می شود.

 

مهران احمدی در کنار بازیگری که جدی ترین حضور او را در دنیای هنر شامل می شود، به عنوان دستیار کارگردان، برنامه ریز و مدیر تولید نیز تجربیاتی دارد. او در آثاری چون سیزده ۵۹، خواب های دنباله دار، آن جا و بیست به عنوان دستیار اول کارگردان و برنامه ریز همکاری داشته و در فیلم هیچ، وظیفه مدیریت برنامه ریزی را نیز برعهده داشته است.

سال 92 را می توان سال اوج این بازیگر تاکنون دانست. سریال های مهرآباد، یادآوری و آوای باران با بازی او از تلویزیون پخش شده یا در حال پخش است، این روزها با پایتخت 3 همکاری دارد، در یک نمایش به نام بی انتخاب هنرنمایی کرده و در سینما، فیلم «روز روشن» با بازی او در حال اکران است ضمن این که در فیلم های آینه شمعدون، شیار 143 و تمشک نیز بازی کرده که بزودی در سینماهای کشور به نمایش در خواهد آمد. / روزنامه ایران

مشاهده بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

دکمه بازگشت به بالا