گفتگو با ترلان پروانه بازیگر زندگی مشترک آقای محمودی و بانو
ترلان پروانه در چند سال اخیر با انتخاب هایش نشان داده سینما را جدی تر از قبل دنبال می کند و ماندن در این عرصه برایش اهمیت بیشتری پیدا کرده. این موضوع را می توان از حرف هایش هم استنباط کرد. پروانه می گوید جایگاهش را در سینما شناخته و با دشواری های حرفه ای که مدت ها است در آن فعالیت می کند، آشنا است اما مشاورانی دارد که به قول خودش باعث می شوند کمترین خطا را در کارش داشته باشد.
او متولد 1377 است و از 4 سالگی بازیگری را با سریال «بچه های خیابان» به کارگردانی همایون اسعدیان آغاز کرد و پیش از آن هم بازی در تبلیغات تلویزیونی نخستین گام های او در این عرصه بود.به بهانه اکران فیلم «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» که ترلان پروانه در این فیلم حضور چشمگیری داشت با او به گفتگو نشستیم.
ابتدا که قدم در حرفه بازیگری گذاشتی، چه آینده ای برای خودت متصور بودی؟
– وقتی وارد حرفه بازیگری شدم، سنم کم بود و طبیعتا تصوری از آینده حرفه ای این کار نداشتم اما به مرور، بازیگری برایم جدی تر شد و تلاش کردم در این عرصه جایگاه بهتری پیدا کنم و ماندگار شدن برایم اهمیت بیشتری پیدا کرد. در این مدت سعی کردم انتخاب های درستی داشته باشم. وقتی در جشنواره فیلم کودک پروانه زرین گرفتم اتفاق بهتری در روند بازیگری ام افتاد و فیلم های بیشتری برای بازی به من پیشنهاد شد. هر چند که مشاوران خوبی هم در کنارم هستند و نمی گذارند خطا کنم. من در همه این سال ها، بازیگری را با تمام سختی هایش دنبال کردم و دوستش دارم.
سختی های برایت چه بود؟
– شب بیداری، یکی از اتفاقات سخت حرفه بازیگری است؛ آن هم برای من که فقط بازیگر نیستم و همزمان باید درس هم بخوانم. بازیگری زمان مشخصی ندارد و به دلیل اینکه من از درس هایم عقب نیفتم، خانواده ام مدام درگیر من هستند که سختی های خاص خودش را دارد.
بسیاری از هم نسلان تو که در سال های دور و نزدیک در تلویزیون یا سینما بازی کردند به مرور، از حرفه بازیگری کناره گیری کردند و تو از معدود بازیگران نوجوانی هستی که همچنان در این عرصه فعالی.
– به نظرم اگر کسی این حرفه را دوست داشته باشد و با تمام عشقش سر کارش حاضر شود، کناره گیری نمی کند. واقعا باید عاشق بازیگری بود.
از دوستانت که با تو کارشان را آغاز کردند خبر داری؟
– نه با هیچکدام از آنها ارتباط خاصی ندارم اما کارهایشان را دنبال می کنم.
بسیاری از بازیگران نوجوان از این موضوع گله می کنند که بسیاری از کارگردان ها، نحوه رفتار صحیح با بازیگر کودک را نمی دانند و بسیاری از این طریق لطمه می بینند. تجربه شخصی تو در این زمینه چیست؟
– به نظر من کارگردانی که با کودکان یا نوجوانان کار می کند باید شناخت خوبی از آنها داشته باشد. با روحیاتشان آشنا باشد. خوشبختانه برای من هیچ وقت اتفاق بدی نیفتاد و با کارگردان هایی کار کردم که ارتباط خوبی با بازیگران کودک و نوجوان داشته اند، علاوه بر این روابط عمومی خودم هم خوب است و می توانستم با آنها ارتباط خوبی بگیرم. آقایان محمدرضا هنرمند، نیکخواه آزاد یا سید جواد هاشمی از جمله کارگردان هایی هستند که کاملا با روحیات کودکان و نوجوانان آشنایی دارند و خوب درکشان می کنند و من همکاری خوبی با آنها داشتم.
اساس زندگی تو بازیگری است؟
– نه هیچ وقت به بازیگری به عنوان حرفه اصلی نگاه نکردم. من رشته گرافیک را برای تحصیلم انتخاب کردم. بازیگری حرفه ای است که ممکن است حتی یک سال برای یک کار خوب منتظر باشی، بنابراین باید کار دیگری در کنارش وجود داشته باشد. من ترجیح می دهم کم کار کنم، اما نقش هایی که انتخاب می کنم تاثیرگذار و ماندگار باشد.
ظاهرا در این سال ها مادرت از جمله کسانی است که با مشورت هایش حامی تو بوده. علاوه بر خانواده از اهالی سینما چه کسانی همیشه در کار به تو مشورت می دهند؟
– همیشه از کسانی که کنارشان کار می کنم چیزهای زیادی یاد می گیرم و مشورت می کنم و سعی می کنم چیزهایی که تجربی سر کارها یاد می گیرم را در حافظه ام نگه دارم. آقای هنرمند، خانم معتمد آریا، آقای پرستویی و آقای پسیانی از جمله افرادی هستند که با آنها مشورت می کنم. البته تعداد کسانی که به من لطف دارند و در این مسیر کمکم می کنند بیشتر است.
اساس انتخاب تو بیشتر کیفیت فیلمنامه است؟
– بله، فیلمنامه خوب اولین اولویت من برای انتخاب است اما مهمتر از آن نقشی است که به من پیشنهاد می شود. کوتاه یا بلند بودن نقش برایم اهمیتی ندارد و بیشتر تاثیرگذاری نقش اهمیت دارد.
برسیم به فیلم «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» تجربه کار کردن با روح الله حجازی به عنوان کارگردان چطور بود؟
– این فیلم واقعا پشت صحنه خوبی داشت. اوایل از اینکه قرار است با این همه بازیگر خوب همبازی شوم استرس داشتم اما رفته رفته وقتی به مرحله تحلیل نقش رسیدیم استرسم کمتر شد. تمام تلاشم را کردم به نقش نزدیک شوم و همه چیز برای من خیلی خوب پیش رفت.
تا چه حد نقش به روحیاتت نزدیک بود؟
– این نقش خیلی از من دور نبود به مرور هم تغییراتی در آن اعمال شد. نزدیکی نقش برایم این نبود که من کاملا شبیه «نگین» هستم. منظورم این است که دغدغه هایی که این شخصیت داشت برای نوجوان ها قابل درک است، در واقع دغدغه های مشترک نوجوان ها در این فیلم تصویر شده است. مشکلاتی که با خانواده هایشان دارند و از این دست مشکلات.
بازی با بازیگرانی که تا پیش از آغاز کار از بازی مقابلشان استرس داشتی چطور بود؟
– ما همه تلاشمان را کردیم تا یک خانواده باشیم، خیلی با هم صمیمی بودیم و همه تلاش کردیم تا نتیجه کار رضایتبخش باشد.
این روزها که فیلمی از تو در اکران سینماها است، برخورد مردم با تو که برایشان چهره ناآشنایی نیستی چطور است؟
– برخورد مردم همیشه خوب است و از همه آنها تشکر می کنم. این روزها که این فیلم هم اکران است بسیاری می گویند که یک پله نسبت به کارهای قبلی پیشرفت کردم و این چیزی است که خوشحالم می کند چون پیشرفت در این عرصه را دوست دارم.
الان مشغول کار خاصی هستی؟
– بعد از جشنواره فیلم فجر سال گذشته و نمایش فیلم «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» پیشنهادهایی داشتم اما درس هایم سنگین شده و باید به آنها برسم و ترجیح دادم تا پایان اکران این فیلم فعلا کاری انجام ندهم.
آینده بازیگریت را چطور پیش بینی می کنی؟
– بازیگری چیزی نیست که بشود برایش برنامه ریزی کرد. فکر می کنم آینده بدی نداشته باشم. با تمام توانم برای بودن در این عرصه و ماندگار شدن تلاش می کنم اما نمی گذارم بازیگری به درسم لطمه بزند.
یکی از نگرانی های بازیگران کودک این است که به مرور که بزرگتر می شوند یا با درخشش در فیلمی، ممکن است دیگر کسی سراغشان را نگیرد و رها شوند. این نگرانی برای تو هم وجود داشت؟
– اگر کسی استعدادش را در این عرصه نشان بدهد و انتخاب های درستی داشته باشد قطعا اتفاق بدی برایش نمی افتد. اگر برای بازیگری چنین اتفاق هایی بیفتد بیشتر به این برمی گردد که شاید زیاد آدم مسئولیت پذیری نبوده یا اینکه به حرفه بازیگری به عنوان یک سرمایه نگاه کرده است. اگر در این سن برای من چنین اتفاقی بیفتد قطعا ناراحت می شوم چون من بازیگری را جدی گرفتم و برایش تلاش کردم. اما انتخاب های بد در سینما و تلویزیون می تواند این بی رحمی را برای بازیگر به همراه داشته باشد که کم کم محو شود.
